DESAMOR

latidos de un corazon
que ha caido en el olvido
sentimientos por un amor
que ha desaparecido


muerte buscada
pasion desaparecida
vida truncada
sonrisa fingida


odio, rencor
nada de vida
nada de amor
alma oscurecida


poesia o testamento
funeral de un corazon
del que se escucha en lamento
en medio de la razon


ingenuidad perdida
ninguna oportunidad
ninguna salida
solo oscuridad


noche fria
existencia indeseada
piel tibia
alma congelada


lamento constante
angel caido
ruido incesante
mundo perdido


solo palabras
en un corazon nacidas
producto de un amor
de existencia fingida


noche larga
ruido constante
solo una luz
poco brillante


nada se ve
solo un cadaver
restos de un amor
poco amigable


sirenas, ruidos
gritos, quejidos
pasos, chillidos
nada queda del amor

ULTIMA REFLEXION

EL ÚLTIMO QUE CAE NO ES SIEMPRE EL QUE GANA SI NO EL QUE NO SE DA CUENTA DE QUE ANTES DE EMPEZAR YA HABÍA PERDIDO.

POESIA CORTA

VIDAS CRUZADAS
DESTINOS UNIDOS
NO ES LO QUE TENEMOS
ES LO QUE SENTIMOS

POEMA 7 PARA ELLEN

 te amo
 te espero
 sin ti no vivo
 por ti me muero

 mi alma vaga
 por un mundo cambiante
 esperando el momento
 en que pueda encontrarte

sin rumbo
sin destino
un mundo
un camino

DISCULPAS A ELLEN

lo siento


te amo


te quiero


te extraño


te hecho de menos

POEMA 6 PARA ELLEN

Creo que no me quieres,
creo que no te gusto,
y pienso que no tengo ninguna oportunidad,
pero cuando contigo hablo,
mi corazón haces palpitar.

POEMA 5 PARA ELLEN

Segunda poesía sin destinatario.

Vida vacía
muerte deseada
el tiempo fluye
el corazón se para
Todo se destruye
todo se transforma
nada permanece
hora tras hora

Vivir sin deseo
morir por amor
dessaparecer para siempre
ocultar el terror
a equivocarse
a cometer un error
con la persona amada
con la persona querida
de la que depende
toda tu vida
todo lo que sientes
todo lo que haces
todo lo que piensas
a quien amas
a quien besas
a quien sigues
con quien sueñas
con quien ríes
por la que matarías
por quien morirías
la que te hace vivir
si fuera por tí.

POEMA 4 PARA ELLEN

No es de lo mejor que haya escrito pero escrito está, quien quiera que lo lea que mucho no me va a importar.


Te diría que te quiero,
pero de decírtelo tengo miedo.

Te diría que te amo
pero sería extraño
viniendo de una boca
que siempre se equivoca.

Pasan los días
y con ellos se va mi alegría,
mas tiempo sólo,
y más tiempo sin tí.

Cuando recaude valentía
al final llegará el día
en que salga de mi boca
fría como una roca
unas palabras de amor.

Hasta ese momento
hasta ese instante
debes estar segura
de que no voy a olvidarte

En mi corazón tienes un hueco
un hueco de por vida
y en el momento de mi muerte
al otro lado prometo verte
aunque fuera necesario
matar con mis manos
al mismo diablo.

Palabras sólo te puedo dar
pero debes estar segura
de que pos siempre
mi promesa dura
cual gigante roca en una montaña
o como agua en el océano.

DERRADEIRA DECISIÓN (POESÍA)

GALEGO

Cando o fin do camiño se achega,
Cando a vida nun soño se converte,
Cando todo o que aprecias,
É levado pola corrente.

Cando por última vez reflexionas,
E todo queres cambiar,
Antes de que nun soño te dormas,
E non haxa volta atrás.

Nese último instante,
Nese ultimo momento
No lugar en que exhales
O teu derradeiro alento

Todas as malas decisións,
Nese intre quererás trocar,
Pero esa opción,
Non se atopará nas túas mans.

Todas as accións cometidas,
Todas as palabras
Tanto expresadas como lidas
Vante acompañar.

A outra vida
Quen sabe.

CASTELLANO

Cuando el fin del camino se acerca,
Cuando la vida en un sueño se convierte,
Cuando todo lo que aprecias,
Se lo lleva la corriente.

Cuando por última vez reflexionas,
Y todo quieres cambiar,
Antes de que en un sueño te duermas,
Y no haya vuelta atrás.

En ese último instante,
En ese ultimo momento
En el lugar en que exhales
Tu último aliento

Todas las malas decisiónes,
En ese instante querrás cambiar,
Pero esa opción,
No la tendrás.

Todas las acciónes cometidas,
Todas las palabras
Tanto expresadas como leidas
Te van a acompañar.

A otra vida
Quien sabe.

POESÍA 3

Para qué molestarse,
La cabeza romperse,
Y el tiempo perder,
Si es sabido,
Que ningún ser humano vivo,
Lo va a querer leer.

DÍA 2

Topo fora un pesadelo, pero era tan real, como podía haber soñado con iso. Os exames foran facía un mes e xa entregaran as notas. Qué lle levara a pensar todo iso?. Quitara boas notas e non suspendera ningunha asignatura. Pensou que só fora un pesadelo e levantouse. As clases remataran pero quedara cuns compañeiros para saír dar unha volta. Mirou o reloxo e faltaba pouco polo que se preparou rapidamente e saíu á rúa. Cando chegou cerca da porta da igrexa aínda non vira a ninguén, abriu o teléfono e decatouse do que pasaba, era o 28 de decembro e non se dera conta, seguro que os compañeiros lle gastaran unha broma e non tiñan pensado ir ou ían quedar noutro sitio. Esperou un rato máis e púxose a camiñar pola rúa. Ía voltar á súa casa porque seguramente os seus amigos se estarían rindo del. Correra para non chegar tarde para nada. Comezou a pensar en vingarse pero non era da clase de persoas que comete actos sen pensar. Chegou preto da casa dun dos amigos cos que quedara cando de repente mira as luces dun coche da policía, Arrimouse un pouco máis e puido ver como estaban entrando na casa do seu amigo Moisés. Comezou a pensar en que lle pasaría, Moisés non era deses rapaces que se meten en líos. Sacou forzas de flaqueza e arrimouse a preguntar cando de repente sae a nai de moisés pola porta. Dionisio achégase a preguntarlle qué pasara. Moisés morreu, díxolle a nai.

POESÍA 3

Xuventude,
eterno desexo.
Soidade,
terrible tortura.

DÍA 1

O día chegara, o día en que darían as notas dos últimos exames. Pasara a noite a pensar no ben que lle saíra e estaba seguro de que o aprobara. Era un día como todos salvo polo exame que facía que estivera intranquilo. Levantárase unha hora antes do que tiña acostumado por que non podía durmir, duchouse e vestiuse, desaiunou, colleu as súas cousas e comezou a camiñar. Chegou a súa clase antes de que o timbre tocara, a nota sería entregada á primeira hora polo que non podía esperar máis. Ese día o profesor retrasouse porque como era costume formárase un atasco por mor dun accidente entre un coche e un camión no medio da estrada principal. O tempo parecíalle que ía moito máis lento do normal, miraba o reloxo unha e outra vez pero tiña a sensación de que cada vez que miraba as agullas non se moveran. Finalmente o profesor chegou con todos os exames na man e sen máis dilación comezou a entregalos. Ó chegar a el parou repentinamente e dixo: "Este exame está moi mal,non estudaches nada". Esta frase comezou a resonar na súa cabeza, como lle podía haber saído tan mal. Non o cría e cando o exame tocou as súas mans comezou a pasar desesperadamente as follas que el mismo escribira. Comezou a ler todas as notas do seu titor, cheas de críticas sobre a súa expresión que el cría absurdas. A medida que pasaba follas, a súa rabia aumentaba sen parar, levántase e sen dar explicacións comeza a insultar o seu profesor, dicindo que non se podía chamar profesor a alguén así, sen prácticamente idea sobre ensinanza, o profesor miraba impábido ó seu alumno que en contra do resto de suspensos se atrevera a contradicilo. Dionisio, que así se chamaba o protagonista, colleu o seu paraugas cunha man e mentras continuaba os seus insultos foi achegándose ó profesor para levar a cabo o seu plan, non podía permitir baixar as súas calificacións por mor dun profesor incompetente. Colleu o paraugas coas dúas mans e arremeteu contra o seu profesor ata que este caeu o chan diante do resto dos alumnos que miraban ó seu compañeiro asustados e gritando. Dionisio colleu o paraugas e... espertou, todo fora un sono, quedárase durmido vendo a televisión e chegaba tarde as súas clases.

POESÍA 2

Non sei porqué sigo vivo,
se eu a vida esquivo.

DOÑOS

Era unha noite fría e escura de inverno. O sol estivera oculto polas nubes todo o día pero agora era de noite e parecía que despexara. A lúa brillaba no ceo. Comezou a chover como nos días anteriores. Era un pobo pequeño de Galicia chamado Os Doños e aparecera un morto. Apolicía viñera investigar pero non se sabía nada.
Os veciños supuñan que o morto esvarrara nas rochas da ponte e caera pola ponte. Ainda que a ponte non era moi elevada, parecía que se golpeara fortemente a cabeza.
Dous días despois de aparecer o cadaver, foi a policía casa por casa a buscar información sobre o individuo. O morto era un veciño dunha aldea cercana chamada a Hermida. Ó parecer o morto parecía que había sido envelenado e tamén tiña fracturas que non se atribuían a caída.
A policía puido averiguar que o morto se chamaba Luis e vivía casi el so na aldea porque os demais veciños non estaban e o resto morrera xa.
Ó parecer non tiña inimigos e era moi reservado. Xa estaba xubilado polo que o único que facía era coidar os seus animais.

A policía non atopara ningunha razón para que o asesinaran pero non parecía unha morte normal polo que volveu a escena do crime para investigar. Días máis tarde atopáronse no medio duns matorrais un saco e unhas cordas.

A policía seguiu investigando para saber donde estivera antes de caír pola ponte, e despois de moitas preguntas, súpose que estivera nun bar cercano, no que tivera un altercado con outra persoa chegando as mans. A policía atopara as razóns de porqué tiña fracturas e moratóns polo corpo pero o que aínda non sabía era como podía haber sido envelenado.

Os análisis do veleno deron un resultado que non se esperaba. A procedencia do veleno resultou ser dunha cobra que non podía vivir de forma natural en Galicia por ser unha especie que necesita sempre calor. A policía seguiu investigando se puidera escapar dalgún lugar cercano pero non se vendera de forma legal ningunha serpe con estas características.

O inspector de policía pensou que era raro o acontecido, polo que tiña que ser un asesinato premeditado pero non se sospeitaba que ninguén tivera causas para matalo.

Días despois outro morto apareceu, esta vez morrera na súa casa e as causas parecían as mesmas, un estrano veleno rematara coa súa vida.

Un vendedor de animais entregouse á policía e contoulle todo. A serpe lle escapara. Foi na súa procura cun saco co que a intentaría capturar pero mentres a buscaba encontrou o cadáver. Polo medo de que lle votaran as culpas da morte do home ou lle pecharan o seu negocio, decidiu tirar con todo, escapar e non dicir nada pero o enterarse de que máis persoas morreran decidiu decir a verdade.

A serpe foi achada morta polo frío do inverno e o vendedor foi xulgado con dez anos de cárcere, pero antes de entrar, suicidouse pola culpa de que dúas mortes foran pola sua culpa.

POESÍA PRIMAVERA

El mundo se para,
la vida se pierde,
la gente llora,
las plantas mueren.

La vida se sume,
en un sueño profundo,
todo es fuego,
desaparece el mundo.

La luna se acerca,
tsunamis letales,
terremotos, infierno,
muertos millares.

Tierra arrasada,
plantas quemadas,
aire caliente,
infierno latente.

El fin se acerca,
el mundo se apaga,
las flores perecen,
la vida arrasada.

Flores muertas,
tierra quemada,
el fin se acerca,
el polvo, la nada.